هفته ی گذشته از چند نفر از دوستانم خواستم حالت های پر استفاده ی دوربین هایشان را بگویند تا کمی راجع به تفاوت آنها در بین دوربین های مختلف ( از دوربین های معمولی گرفته تا DSLRها ) تحقیق کنم.

نتیجه ی این تحقیق چیزی دور از انتظار نبود ­-  حالتی که بین تازه کارها و افراد  حرفه ای بیشترین استفاده را داشت, حالت اتوماتیک بود.

در نتیجه تصمیم گرفتم نگاهی به حالت های اصلی عکاسی که در بیشتر دوربین های دیجیتال ( هم دوربین های خانگی و هم DSLRها ) وجود دارد بیندازم.

اگرچه این ها اطلاعات اولیه است, اما امیدوارم برای عکاسان مبتدی که به تازگی با دوربین دیجیتال کار می کنند مفید باشد و با حالت اتوماتیک به خوبی آشنا شوند.

حالت اتوماتیک

فکر می کنم نیازی به مقدمه چینی نیست ( چون به نظر می آید اکثر دارندگان دوربین دیجیتال از آن استفاده می کنند ) .

حالت اتوماتیک از دوربین می خواهد تا بهترین سرعت شاتر , دیافراگم , ISO, سفیدی تصویر, فوکوس و فلاش را برای بهترین نتیجه انتخاب کند.  در برخی از دوربین ها حالت اتوماتیک به شما اجازه می دهد فلاش را غیر فعال کنید و یا تنظیم قرمزی چشم را انتخاب کنید. این حالت در شرایط مختلف نتیجه ی دلخواه را به شما می دهد. اگرچه باید به خاطر داشته باشید که در این حالت شما نمی توانید نوع عکسی که می خواهید بگیرید را به دوربین بگویید. پس دوربین سعی می کند حدس بزند که شما چه می خواهید. در نتیجه برخی از حالت های زیر می تواند در تشخیص تنظیمات بهتر به دوربین کمک کند. ( بدون نیاز به تنظیمات دستی )

حالت پرتره

وقتی حالت پرتره را انتخاب می کنید, دوربین به صورت اتوماتیک یک دیافراگم بزرگ ( با عدد کوچک ) را انتخاب می کند که کمک می کند تا پس زمینه ی عکس از حالت فوکوس خارج شود ( عمق میدان را کم می کند – تا فقط روی سوژه ی مورد نظر فوکوس شده و مرکز توجه قرار بگیرد). حالت پرتره برای زمانی که تنها  از یک سوژه عکس می گیرید, بهترین حالت است. پس سعی کنید تا جایی که امکان دارد به سوژه نزدیک شوید. ( یا بزرگنمایی (ZOOM) کنید و یا چند قدم جلوتر بروید.) بنابر این کاملا به تمامی قسمت ها اشراف خواهید داشت. همچنین اگر زیر نور آفتاب عکس می گیرید, ممکن است نیاز به استفاده از فلاش برای رسیدن نور بیشتر به سوژه داشته باشید.)

حالت بزرگنمایی اجسام

این حالت شما را قادر می سازد به سوژه نزیک شوید تا نمای نزدیک آن را به تصویر بکشید و بهترین گزینه برای عکاسی از گل ها, حشرات و دیگر چیزهای کوچک است. دوربین های دیجیتال در حالت بزرگنمایی با هم متفاوت هستند از جمله تفاوت در فاصله ی فوکوس ( که معمولا در دوربین های خانگی بین ۲-۱۰ سانتی متر است ). وقتی از حالت بزرگنمایی استفاده می کنید, می بینید که فوکوس کردن سخت تر است چون در فاصله های محدود, عمق میدان بسیار کم است. (تنها چند میلیمتر). دوربین و سوژه ی مورد نظر خود را موازی هم قرار دهید چون در غیر این صورت بیشتر قسمت ها از فوکوس خارج می شوند و همچنین می بینید که در این حالت دوربین شما نیازی به فلاش نخواهد داشت چرا که عکس می سوزد. در آخر –  یک سه پایه دراستفاده از این حالت بسیار مهم است چون  عمق کم میدان باعث می شود با کوچکترین حرکت, قسمتی از عکس از فوکوس خارج شود.

حالت منظره

این حالت کاملا برعکس حالت پرتره است و با انتخاب دیافراگم کوچک (عدد بزرگ) تا جایی که امکان دارد روی تمام قسمت هایی که در عکس مشخص است, فوکوس  می کند (عمق میدان را زیاد می کند). در نتیجه بهترین گزینه برای عکاسی از فضای باز است به خصوص برای کسانی که به عکاسی در فواصل متفاوت علاقه مند هستند. ممکن است دوربین شما سرعت شاتر را چند برابرکاهش دهد (برای جبران دیافراگم کوچک), پس شاید به یک سه پایه و یا یک روش دیگر برای ثابت نگه داشتن دوربین نیاز داشته باشید.

حالت ورزشی

حالت ورزشی برای عکاسی از سوژه های متحرک طراحی شده است (که در برخی از دوربین ها به نام حالت حرکت  مشخص شده است.) بهترین حالت برای عکاسی از ورزشکاران, حیوانات, ماشین ها, حیات وحش و غیره است. وقتی که از سوژه های متحرک عکس می گیرید,می توانید شانس ثبت نتیجه ی دلخواهتان را افزایش دهید به گونه ای که سعی کنید روی نقطه ی مورد نظرتان در لحظه ی ثبت عکس,از قبل فوکوس کنید (نیاز به کمی تمرین دارد).

حالت شب

حالت بسیار خوبی برای خلق عکس های کاملا رنگی و جذاب است. حالت شب (حالتی که به آن slow shutter sync نیز میگویند) برای عکاسی در شرایط بسیار کم نور است و سرعت شاتر را بالا می برد تا به ثبت جزئیات پس زمینه کمک کند که ممکن است برای روشن کردن پیش زمینه ( و سوژه ) از فلاش استفاده کند.اگر می خواهید تصاویری بی نقص و اساسی داشته باشید,  به یک سه پایه نیاز خواهید داشت چرا که در غیر این صورت ممکن است پس زمینه ی عکس تار شود – اگرچه گاهی تار شدن پس زمینه جالب خواهد بود – به خصوص زمانی که نور در پشت سوژه قرار دارد و عکس خوبی خواهد شد (مثلا برای مهمانی ها که از رقص نور استفاده می شود).

حالت فیلم

این حالت دوربین شما را قادر می سازد که نه تنها عکس های ثابت بلکه عکس های متحرک بگیرد.امروزه بیشتر دوربین های دیجیتال جدید دارای حالت فیلم هستند که هم تصویر را ثبت می کند و هم صدا را. کیفیت آن به خوبی دوربین های دیجیتال فیلم برداری نیست اما با استفاده از  این حالت, وقتی شما با یک سوژه ی خوب مواجه می شوید, تنها یک عکس ثابت از آن نخواهید داشت. یادتان باشد که این گونه عکس ها نسبت به عکس های ثابت,  فضای بیشتری ازحافظه ی دوربین را پر می کنند.

حالت های دیگری که در چند سال اخیر دربرخی دوربین ها دیده ام عبارتند از:

• عکس های panoramic/ stitch یا عکس هایی که طول آنها نسبت به عرضشان بیشتر است – بعدا درباره ی این گونه عکس ها با هم صحبت خواهیم کرد.
• حالت برف – برای جبران نور زیاد روی برف
• حالت آتش بازی –  برای ثبت آتش بازی
• حالت بچه ها و حیوانات –  ثبت اجسام پر سرعت نیاز به مهارت دارد – این حالت, سرعت شاتر را بالا می برد تا تاخیر شاتر را برای فوکوس قبلی کاهش دهد.
• حالت زیر آب –  عکاسی زیر آب نیاز به تنظیمات خاصی برای نوردهی دارد
• حالت ساحل – حالتی دیگر برای صحنه های پر نور
•  حالت داخلی –  در تنظیم سرعت شاتر و سفیدی تصویر کمک می کند
• حالت شاخ و برگی یا Foliage mode  –  برای تقویت رنگ عکس

حالت نیمه اتوماتیک

حالت تقدم دیافراگم ( A یا  AV):

این حالت کاملا نیمه اتوماتیک است به طوری که شما دیافراگم را انتخاب می کنید و دوربین بقیه ی قسمت ها ( سرعت شاتر, سفیدی تصویر,ISO, و غیره) را برای نوردهی بهتر تنظیم می کند. این حالت برای زمانی است که شما می خواهید روی عمق میدان تسلط داشته باشید( معمولا برای اجسام ساکن که نیازی به تنظیم سرعت شاتر ندارد). انتخاب یک دیافراگم بزرگ به معنای دیافراگم ( یا میزان باز شدن لنز دوربین ) کوچک و ورود نور کمتر است. این به معنای عمق میدان بیشتر است ( روی بیشتر قسمت ها فوکوس شده است) اما دوربین شما سرعت شاتر را کم می کند. اعداد کوچک بر خلاف این تنظیمات عمل می کنند( به طوری که دیافراگم بزرگ, عمق میدان کم و سرعت تعیین شده برای شاتر بیشتر خواهد بود).

حالت تقدم سرعت شاتر S یا TV :

این حالت بسیار به حالت تقدم دیافراگم شباهت دارد اما در این حالت شما سرعت شاتر را تعیین می کنید و دوربین بقیه ی تنظیمات را انجام می دهد. مسلم است زمانی از این حالت استفاده می کنید که می خواهید بر سرعت شاتر احاطه داشته باشید. مثلا زمانی که از اجسام متحرک ( ورزش ها) عکس می گیرید, ممکن است از سرعت بالای شاتر برای ثبت حرکات استفاده کنید. علاوه بر این ممکن است بخواهید حرکت –  مثلا یک آبشار-  را حتی به صورت تار در عکس نشان دهید که در نتیجه باید سرعت شاتر را کم کنید. گاهی لازم است در شرایط کم نورهم سرعت شاتر را کم کنید.

حالت دستوری

در برخی از دوربین های دیجیتال علاوه بر حالت اتوماتیک این حالت وجود دارد که کمی گیج کننده است! در دوربین هایی که هر دو حالت را دارند, این حالت بسیار شبیه حالت اتوماتیک است با این تفاوت که می توانید برخی قسمت ها را خودتان تنظیم کنید مثلا فلاش, سفیدی تصویر, ISO و غیره.دوربین خود را در تفاوت حالت دستوری با اتوماتیک با دوربین های دیگر مقایسه کنید.

حالت تنظیمات دستی

در این حالت شما کاملا روی تنظیمات تسلط دارید و باید به چگونگی تنظیم تمام قسمت ها از جمله سرعت شاتر, دیافراگم, ISO, سفیدی تصویر, فلاش و غیره توجه کنید.البته باید تنظیمات دستی را به خوبی بلد باشید. در نتیجه بیشتر دارندگان دوربین دیجیتال ترجیح می دهند از یکی از حالت های تقدم استفاده کنند.

مطالعه بیشتر